Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω ηθοποιός. Ονειρευόμουνα τα πλατώ, τα ακριβά ξενοδοχεία, τους πανέμορφους και διάσημους ζεν πρεμιέ να τρέχουν απο πίσω μου, κοσμήματα, φήμη, δόξα… όλο το πακέτο. Τα πράγματα τελικά δεν ήρθαν όπως τα περίμενα. Η μαμά το έσκασε με τον κρεοπώλη, ο μπαμπάς αρρώστησε κι εγώ το έσκασα από το σπίτι για να γλιτώσω τις «φροντίδες» του θείου μου. Δεν άργησα να κάνω άκρες με τα διάφορα καλλιτεχνικά κυκλώματα του κινηματογράφου. Στα δεκαεπτά μου είχα κι όλας πρωταγωνιστήσει σε κάποιες μικρές παραγωγές. Διάσημη ηθοποιός μπορεί να μην έγινα αλλά… έγινα όμως μια καλοπληρωμένη πορνοστάρ. Δεν πειράζει, εξάλλου πόσους ξέρετε που έκαναν τα όνειρα τους πραγματικότητα; Τουλάχιστον εγώ αγόρασα εκείνο το διαολεμένο ποδήλατο που πάντα ήθελα. Ύστερα ήρθαν στη ζωή μου τα ηρεμιστικά. Δε με έπαιρνε ο ύπνος χωρίς δάφτα. Κι ύστερα, εκείνες οι νύχτες στα δημόσια ουρητήρια… Τις έβλεπα σαν παιχνίδι. Σύχναζα τις νύχτες στη Βικτώρια, στο Σταθμό Λαρίσης, Πεδίο του Άρεως… έπαιρνα πίπες στους θαμώνες. Καμιά φορά τους πήγαινα και σπίτι. Λεφτά δεν έπαιρνα. Και το κυριότερο… δεν φοβόμουνα κανέναν και τίποτα. Εξάλλου, δεν είχα τίποτα να χάσω.
Μια νύχτα που έκανα την συνηθισμένη τσάρκα στο πάρκινγκ της Βουλής γνώρισα τον Αλέξη. Ήταν όμορφος, αδέξιος αλλά άγριος, σχεδόν επιθετικός αλλά πολύ ευαίσθητος. Ο τύπος του άντρα που θα μπορούσα να ερωτευτώ. Τον πήγα σπίτι. Πολλές φορές. Ο Αλέξης σπούδαζε στο Στρασβούργο Νομικά. Θυμάμαι εκείνα τα ξημερώματα, με τα κορμιά μας αγκαλιασμένα, ανάκατα από ιδρώτα και σπέρμα, να κανονίζουμε εκδρομές στο Μπάντεν-Μπάντεν, στο Μόναχο, στη Φρανκφούρτη. Είχε κάτι οικείο ο Αλέξης. Και κάτι πολύ διαστροφικό που με εξίταρε τρομερά. Μια μέρα ήρθε απρόσκλητος. Δεν ξέρω τι είχε πάρει αλλά αυτή τη φορά ήταν τρομερά επιθετικός. Τη μια επέμενε να τον πηδήξω την άλλη, με φοβερή ειρωνεία, με χλεύαζε και μου έλεγε πως δε θα γινόμουν ποτέ το κορίτσι του. Και τότε του ήρθε η ιδέα να με πηδήξει με ένα σφυρί. Πήρε λοιπόν το σφυρί από την κουζίνα και ήρθε στην κρεβατοκάμαρα. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν μια από τις καφρίλες του, αλλά τελικά αφού με πήρε από τον κώλο με το σφυρί, συνέχισε να γαμάει παρά τις διαμαρτυρίες μου. Στην καριέρα μου έχω πάει με πάρα πολλούς αλλά τέτοιο πόνο δεν είχα ξανανιώσει. Δεν ήταν δα και ο κώλος μου διάσημος χωρίς λόγο. Καθώς λοιπόν με γαμούσε άρπαξε το σφυρί και άρχισε να με βαράει στο ψαχνό. Δεν ξέρω τι έγινε μετά , το μόνο που θυμάμαι είναι εμένα σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου και τη γιατρό από πάνω μου να μου κάνει ερωτήσεις. Πώς νοιώθεις; Ζαλίζεσαι; Πώς σε λένε; Γιώργος της είπα. Γιώργος Σολμάν του Ιωσήφ. Παράξενο, είπε ψιθυριστά στη νοσοκόμα, Σολμάν δεν είναι και εκείνος ο νεαρός που τον έφερε;
